Soran Kadın

Canı tez bir insan mıyım uyuşuk tembelin biri miyim bilemiyorum. Sanırım mevzuya göre değişiyor. Temizlik falan yapılacaksa bir gün sonraya hatta daha sonraya  ertelenebilir  ama sofra toplanacaksa ağzınızdaki yemek bitmeden toplamaya başlarım. Sen tabağına almışsın alacağın kadar ortadaki tabakları toplasam ne olur ki? Senin istihkakın tabağında nasıl olsa.  Bunun için söylenmeye gerek yok bence.

Canımın tez olduğu konulardan biri de uzun yola çıkılacaksa  sabah erken çıkmak. Genetik bir miras bu babamdan. İzmir dönüşü bir gün arkadaşımızın ailesinde kaldık. Ertesi gün yola çıkacağız. Teyzem diyorum sen sabah kaçta kalkıyorsun? Ben namazda kalkarım diyor. İyi diyorum, biz de 6 da çıkarız yola , kahvaltı alışkanlığımız da yok, sen hiç kahvaltıyla uğraşma. Çaysız olur mu diyor, olur diyorum. Bana bu fikrim kabul görmüş gibi geliyor. Teyzemin beni takmadığını hiç düşünmüyorum. Saatimi 5.30 a kurup vakitlice yatıyorum. Çünkü sabah erken çıkacağız yola.

Allahım gece kabuslar görüyorum. Sabah olmuş, Selçuk, iki kişi daha bulup, arkadaşın eşi ile kağıt oyununa oturmuş, hem de puanlama sistemi 50’den düşmeli. Canınız sabahın köründe kağıt oyunu çektiyse hiç değilse 10’dan falan düşün nefsiniz körelsin,  50 nedir? Eman tanrum diyorum (ege şivesiyle karadeniz şivesi karışıyor, öyle şoktayım). Selçuk diyorum bu oyun iki saate biter, hem sabahın köründe emekli dayılar gibi kağıda mı oturulur? Sonra teyzem, mahalleden arkadaşlarını çağırmış birkaç tane sac kurmuşlar, odun ateşinde börek açıyorlar. Hiçbir şey kontrolümde değil, ow now!

Saat çalmadan uyanıyorum. Çok şükür rüyaymış, bir daha da yatmam zaten, neme lazım. 5.30’da uyanıp yatağımı toplayıp bekliyorum. İçerden çıt yok. Ezan da okundu. Teyzem namazı kaçıracak hayır başka bir şey değil. Selçuk’un da çarşafını hafiften çekiştirerek altından çıkarmaya çalışıyorum. Zaten yola çıkma vakti uyansın değil mi?

Selçuk uyanınca diyor ki “ Hayatım, sen uyuduktan sonra çok şey oldu. Çok direndim ama kahvaltısız yola çıkma fikrini kabul ettiremedim.Dedim ki, hanım öyle düşünerek uyudu, ne yapayım şimdi  kaldırıp planlar değişti mi diyeyim? İnan elimden geleni yaptım ama başaramadım derken sorumluluğun verdiği ağırlıkla başı  eğilmeye başladı.”

Üzülme yiğidim dedim. Buluruz bir hal çaresini, el birliğiyle üstesinden geliriz bunun da, biz neler atlatmadık ki. Evde çıt yok. Sessizce çıkıp gidelim, salona da not bırakırız. Kafayı yemişim gibi bakıyor. Bence mantıklı bir fikirdi. Birkaç kez mutfağa gidip geliyorum, çıt yok. Uzay zaman bükülmesi yaşıyorum dakikalar yıl mübarek. (Akşam intersteller seyrettim yapıştırırım bilgiyi buraya hiç acımam).İstersen çayı koy diyor Selçuk. E ben kahvaltı yapmıyoruz demişim şimdi gidip çay koysam istiyormuşum ama diyememişim gibi olmaz mı diye düşünüyorum. Yine de yerimde duramayıp 16.  kez koridorun o uzun yolundan geçip mutfağa gidiyorum. Çaydanlığı göremiyorum, zaten gönüllü de değilim, tırıs tırıs geri salona dönüyorum.

Gün ağarırken teyzem kalkıyor. Çay koyuluyor. Ben kendimi yavaş yavaş teslimiyet moduna sokup akşamki börekten var mı diyorum. Teyzem, yok diyor net bir ifadeyle. Artık kahvaltıdayız. Selçuk’a diyorum ki” kahvaltı yapmıyoruz dedik ama iyi yiyoruz ha güzel de gidiyormuş, kahvaltı altın öğün hakketten, şu biber tabağını uzatsana”. Yiyeceğiz tabi yemezsek çıkamayız yola diyor. Akşam,  bu evden hiç kimse aç çıkamaz demişler Selçuk’a.

Kahvaltının sonunda biz çıkalım artık diyoruz. Arkadaş diyor ki  “siz bilirsiniz, nasıl uygun görürseniz” . Broo biz mi biliriz hakkat mı la?

Teo’yu geride bırakmanın verdiği hüzünle fotoğraf çekmek hiç aklımıza gelmedi. Şuraya o tatlış insanların fotolarını da koysam iyiydi.

Yolda babamı arıyorum. Erken çıkamadık baba olmadı yapamadım genetik mirasımıza sahip çıkamadım diyorum. İki damla yaş süzüldü süzülecek derken babam “ben zaten sizin erken çıkacağınıza inanmamıştım” diyor. Kırılan gururumun sesini tüm Türkiye duymuş olmalı…